پاییز نود و شش

در کوچه پس کوچه های شهری دیگر قدم می‌زنم. هوا مثل همیشه، آسمان هم آبی کبود.
هرچه فکر کردم، دیدم اگر آدم ننویسد می پوسد، می میرد.
آمدم بنویسم
یادها هجوم آوردند
بغض راه گلو را بست


هوای سنگینی دارد دنیای تک تک ما آدمها. 
دلهایمان لبریز از ناگفته هاست
و بیچاره قلبهایمان که چه ها می کشند از دست احساسمان.


در کنجی از این دنیا، دوباره می نویسم. ساکت و خاموش.

 +یادِ همگیتان بخیر